|
 Het origineel: Het origineel is uiteraard van Creedence Clearwater Revival. Het komt van het album Willy and the poor boys wat in november 1969 uit kwam en wordt vaak in direct verband gebracht met de Vietnam oorlog, maar volgens John Fogerty (de schrijver van het nummer) gaat het meer over ongelijkheid binnen de verschillende klassen dan over de oorlog. Met meer dan 3 miljoen verkochte exemplaren in de VS en ruim een miljoen in Europa mag je met recht spreken van een klassieker en het origineel is hier te vinden. Goed... en dan m'n persoonlijke top 8 van covers van dit meesterwerk. Ik wil hierbij benadrukken dat het om m'n eigen smaak gaat en wellicht vind je een uitvoering briljant die ik het liefst in de prullenbak zou gooien, maar dat zij dan zo. Andersom is namelijk ook net zo goed mogelijk en vandaar dat ik het ook m'n persoonlijke top 8 noem. Nummer 8: Op nummer 8 plaats ik alle coverbandjes die het nummer willen brengen, maar het zowel muzikaal als qua emotie niet echt neer kunnen zetten waardoor er eigenlijk een futloos geheel ontstaat en dat moet je bij zoiets niet willen. Maar het kan nóg erger en dan doel ik op de uitvoering van The Motion. Emotielozer wordt het niet, maar hij staat hier als je hem wilt beluisteren. Nummer 7: Soms, echt maar héél soms is het een goed idee om een moderne beat onder een klassieker te zetten. Met dit nummer moet je dat niet doen, of anders gezegd is het in deze uitvoering van ene Turbo daadwerkelijk de door hemzelf omschreven low effort shitepost geworden. Wat een bagger. Nummer 6: Op nummer 6 zet ik de mannen van Ghost Inside omdat ik hun idee wel snap, maar een andere stemming van de gitaren en dan een beetje schreeuwen maakt het in mijn beleving nog geen goede metal cover. Qua boosheid die in het nummer zit klopt het dan wel 100%, maar ja... enkel daarvoor doe ik het niet. Hun uitvoering van Fortunate Son tref je hier. Nummer 5: Plaats nummer 5 zou op een schaal van 1 tot 10 net wel of net niet een voldoende zijn, maar ik noem de uitvoering van Pearl Jam een dikke voldoende. Ze blijven best wel in de buurt van het origineel en misschien is dat juist wel wat jammer is. Dit is zo'n super band met een super zanger dat ik eigenlijk een meer eigen versie zou verwachten die het origineel overstijgt, maar in plaats daarvan doen ze deze lieve uitvoering die qua emotie juist mijlenver bij het origineel achter blijft. Nummer 4: Een band die er juist wél een eigen draai aan gegeven heeft is Corrosion of Conformity en om die reden zet ik hen op nummer 4. Laat je bij de video niet afschrikken door de afbeelding, want als je daar vanuit gaat krijg je echt iets wat je niet verwacht. Check hun versie hier. Nummer 3: De top 3, dan wordt het niet alleen een beetje spannend maar tegelijk ook best interessant. Op nummer 3 zet ik Laurence Jones. Niet vanwege de emotie want ook hij maakt er in mijn beleving een te lief liedje van, maar muzikaal vind ik dit érg vet en als het gaat om gitaarsolo's zijn er in mijn beleving niet zo veel die de 'feel' van Laurence kunnen overtreffen. Nieuwsgierig? Klik! Nummer 2: Nummer 2, daar staat de meester zelf en dan bedoel ik de schrijver van het nummer John Fogerty maar dan in samenwerking met Foo Fighters. John even daar gelaten, maar Dave Grohl als zanger geloof ik daadwerkelijk als hij de tekst van het nummer zingt. De emotie spat er vanaf en de gitaarsolo die opgedeeld is in 2 stukken (het eerste meen ik door John Fogerty en het tweede deel volgens mij door Georg Ruthenberg, maar ik kan er in beide gevallen naast zitten) is meesterlijk. Het is feitelijk jammer dat er online geen betere versie te vinden is qua geluidskwaliteit, maar wellicht kun je met een equalizer wat doen als je die op je pc hebt. Check hier hun versie. Nummer 1: Dan de wat mij betreft absolute nummer 1 en die komt van The Dead Daisies. Nu is de samenstelling van die band zo variabel dat het in mij beleving volledig oneerlijk is om deze band zomaar als beste weg te zetten, maar laat ik het dan zo zeggen: in deze samenstelling vind ik het de meest briljante uitvoering ooit. Energie, emotie en ook weer die gitaarsolo die je simpelweg op 11 moet zetten qua volume. Dit raakt me daadwerkelijk en dat is ook de reden dat hij tijdens m'n crematie ook voorbij komt, maar dat is dan weer een heel ander verhaal waar ik voorlopig nog niet mee bezig hoop te zijn. Wel met deze top 8 en die sluit ik dus af met deze ultieme uitvoering. |